Poniedziałkowe spotkanie w B-10 rozpoczęło wspólne prace nad aplikacją o roboczej nazwie dziki_upload. Aplikacja ma towarzyszyć spektaklowi Teatru Dramatycznego im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu pod tytułem „Dziki” w reżyserii Klaudii Hartung-Wójciak. Spektakl powstaje w ramach Konkursu im. Jana Dormana organizowanego przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego.
Aplikacja ma towarzyszyć zajęciom, które prowadzone będą w szkołach, goszczących spektakl. Odbiorcy, czyli uczniowie w wieku 11-15 lat będą korzystali z niej by dokumentować swoje spotkania z Dzikim. Przy pomocy tej aplikacji powstanie galeria „śladów dzikusa”, wraz z opracowaniem merytorycznym.
Podczas prac bardzo istotne było wypracowanie wspólnej koncepcji dzikości i Dzikiego. Dorota Kowalkowska i Tomasz Jękot z Teatru Dramatycznego wprowadzili w problem, który okazał się być inspirujący i porywający do długiej dyskusji (jeden z punktów widzenia tu).
Dziś dzikość jest odsunięta, zbuforowana niejako, przez internet (np. tumblr). Trudniej dziś przejść od złości do działania, na przykład pomazania ławki, zdemolowania przystanku. Wiele mechanizmów regulujących nasze zachowania przeniosło się do internetu. Łatwiej jest dziś obsmarować kogoś na Facebooku niż go uderzyć. Jednocześnie łatwiej jest zwierzyć się anonimowo na tumblr niż porozmawiać z przyjacielem lub profesjonalistą.
Dzikość uruchamia się później lub wcale. Kontakt z naturalną, pierwotną częścią natury jest odroczony lub unikany. Jednak prędzej czy później odbędzie się spotkanie z bezsilnością, złością, smutkiem. Cały projekt „Dziki” ma pomóc ludziom odnaleźć w sobie siłę życiową do radzenia sobie w przerastających ich sytuacjach. Zbliżenie się do własnego dzikusa ma otworzyć w odbiorcach nieznane im do tej pory możliwości.
Obecność technologii wśród różnych form oddziaływania przez teatr i pedagogów, psychologów ma wzmocnić przeżywanie spotkania z dzikim aspektem siebie. Ma zapewnić bardziej osobiste doświadczenie przez zastosowanie narzędzi komunikacji bliskich młodym odbiorcom.